Maseczka do sztucznej wentylacji
ze względów estetycznych i aseptycznych należy stosować w czasie wentylacji płuc maseczki izolujące dawcę (ratownika) od ust i ewentualnej wydzieliny (np. treści pokarmowej) biorcy tzn. ratowanego. Maseczka obejmuje usta i nos ratowanego, dlatego też jest to sztuczna wentylacja metodą przyrządową usta - nos - usta. Istnieją różne konstrukcje z różnych materiałów. Na przykład przedstawiona poniżej składana maseczka kieszonkowa jest wykonana z przeźroczystego plastiku (możliwość obserwacji ust ofiary wypadku) zaworków wlotowych i wylotowych powietrza wdychanego i wydychanego. Z możliwością podłączenia tlenu oraz z kołnierzem gumowym, który przez odpowiedni wentyl można usztywnić względnie zmiękczyć.
Maski występują w kilku rozmiarach w zależności od rozmiaru twarzy ratowanego. Po udrożnieniu górnych dróg oddechowych przykładany maskę do twarzy ofiary wypadku w ten sposób, że trzy palce wywierają stały nacisk na żuchwę od spodu, bo głównie od tego zależy utrzymanie drożności oddechowej. Maska musi być trzymana szczelnie na twarzy,
równocześnie naciskana głównie przez kciuk, tak aby miała tendencje przesuwania się w kierunku bródki. Pozwala to na utrzymanie drożności oddechowej, szczelności maski i na uniknięcie uciskania gałek ocznych przez kołnierz maski.
Maseczka tego typu powinna być na wyposażeniu każdej apteczki ratowniczej i samochodowej. W sytuacji gdy nie posiadamy takiej jak wyżej wymieniona można korzystać z maseczek wchodzących w skład zestawu AMBU.
Chusteczka do sztucznej wentylacji obowiązkowo powinna być w każdej apteczce, na każdej łodzi ratowniczej i na każdym stanowisku ratowniczy, a także przy każdym ratowniku w życiu codziennym.
Celem wprowadzania rurki jest podtrzymanie języka i umożliwienie swobodnego przepływu gazów oddechowych. Rurki są najczęściej w trzech rozmiarach (oznaczone odpowiednimi kolorami): dużym, średnim i małym, z różnych materiałów, przy czym najdogodniejsze są rurki gumowe. Wprowadza się je do gardła, kierując początkowo jej zakrzywiony koniec w stronę podniebienia osoby ratowanej, a po włożeniu mniej więcej połowy przekręca o 180° wzdłuż osi podłużnej doprowadzając do podtrzymania wiotkiego języka i uzyskania drożności górnych dróg oddechowych Przy okazji należy zaznaczyć, że najskuteczniejszym i najpewniejszym sposobem trwałego zapewnienia drożności oddechowej jest intubacja dotchawiczna.
Urządzenie z tzw. gruszką (workiem) samorozprężalnym. Powietrze oddechowe przechodzi z gruszki (worka) gumowej (sylikonowej) poprzez układ zastawek do maski nakładanej na twarz osoby ratowanej. W skład zestawu wchodzi zazwyczaj 2 - 3 rozmiarów maseczek (dorośli , młodzież , dzieci). Po każdym zgnieceniu worka należy zwolnić nacisk, aby mógł on samoczynnie rozprężyć się i zassać z zewnątrz poprzez zastawkę wlotową powietrze atmosferyczne.Częstotliwość uciśnięcia gruszki 12 - 16 razy na minutę.
Ze względu na skład gazów (powietrze atmosferyczne) sztuczna wentylacja tym sposobem jest korzystniejsza dla ratowanego niż sztuczne oddychanie powietrzem wdechowym ratownika,
jednak ze względu na konieczność równoczesnego spełnienia kilku warunków takich jak:
Płynną, rzadką treść (wymioty, nadmiar śliny, woda) można odessać z jamy ustnej i gardła za pomocą prostego urządzenia zwanego ssakiem ustnym. Składa się on z gumowego ustnika dla ratownika, zastawki, zbiorniczka o pojemności ok. 50 ml i cewnika (cienkiej gumowej rurki). Ratownik wysysa powietrze ze zbiorniczka wytwarzając w nim podciśnienie, które poprzez cewnik zanurzony w wydzielinie w jamie ustnej lub gardle umożliwia zassanie treści powodującej niedrożność oddechową.
Wydajniejszym urządzeniem umożliwiającym toaletę gardła i jamy ustnej jest ssak nożny składający się z mieszkowej pompy , zbiorniczka na wydzielinę i cewnika. W mieszku gumowym jest sprężyna, która rozpręża mieszek zgniatany przedtem stopą (ewentualnie ręcznie). Powstaje siła ssąca, która wytwarzając podciśnienie umożliwia odsysanie przez cewnik zalegającej w górnych drogach oddechowych wydzieliny. Obecnie coraz szerzej stosowane są ssaki zasilane z wbudowanych lub przenośnych akumulatorów
Na prawie każdym dużym kąpielisku znajdują się typowe składane nosze polowe (wzór wojskowy) składające się z dwóch rękojeści i brezentu. 
Mają one za zadanie ułatwić transport osoby ratowanej. Technika w tym względzie poszła bardzo do przodu. Istnieje bardzo dużo różnych konstrukcji, z różnych materiałów, do różnych celów. Poniżej przedstawione są niektóre najbardziej przydatne w ratownictwie wodnym. Deska ratunkowa umożliwia transport unieruchomionego ofiary wypadku z podejrzeniem uszkodzenia kręgosłupa (zestaw pasów mocujących) z wody na brzeg i dalej do szpitala czy Pogotowia Ratunkowego.
Deska przeznaczona jest do transportu zarówno dzieci jak i dużych dorosłych osób, a rozmieszczone na obrzeżach uchwyty umożliwiają jej przenoszenie przez 2 - 6 ratowników nawet w bardzo trudnych warunkach (przewężenie, różnica poziomów itp.
Trochę inną odmianą wyżej opisanej deski ratunkowej są nosze - koszyk.
Wykonane podobnie jak wyżej z usieciowanego polietylenu (nie pękające)
nie absorbują krwi ani innych cieczy, nie ulegają korozji, łatwe do czyszczenia.
Aluminiowe szyny unieruchamiające (np. SAM SPLINT) wykonane z kilku cienkich warstw aluminium pokrytych pianką polietylenową. Szyny są plastyczne, łatwe do uformowania (wykonania rynny), a po ukształtowaniu uzyskują własności usztywniające. Skutecznie zastępują opatrunki gipsowe, są wielokrotnego użytku (należy ponownie zrolować), niealergiczne, nietoksyczne, przepuszczają powietrze.
Zestaw składa się z dwóch szyn długich i dwóch krótkich i przeznaczony jest do unieruchomienia kończyn i palców. Wymiary:
Koc jest zarówno ochroną dla poszkodowanego przed zimnem (hipotermia, załamanie się lodu, przechłodzenie organizmu) jak również pomaga w przypadkach przegrzania (udar cieplny, słoneczny). W sytuacji, gdy chcemy ogrzać ratowanego zakładamy stroną srebrzystą do wewnątrz zakładamy stroną srebrzystą do wewnątrz, natomiast, gdy chcemy ochronić przed ciepłem i wydalić jego nadmiar zakładamy stroną srebrną na zewnątrz (odbija promienie słoneczne).
Oprócz standartowych szyn Kramera czy łupków stosuje się inne rozwiązania w celu unieruchomienia złamań:
